Vanaf 2e kerstdag liep ik een beetje kreupel. Herman en Fem dachten dat dit kwam omdat we een iets te lange wandeling hadden gemaakt.
Maar het wilde maar niet overgaan. Fem vond dit maar niks en heeft mij meegenomen naar mijn vriendinnetjes van de dierenkliniek.
Hier hadden ze er geen goed gevoel over, en ben ik een paar dagen later samen met Fem naar Nederweert gegaan om foto's te laten maken van mijn ellebogen.
Het was allemaal wat onduidelijk te zien dus hebben een röntgenoloog en 2 andere gespecialiseerde artsen er ook nog naar gekeken.
Er kwam helaas uit dat ik in mijn linker elleboog LPC en OCD heb.
Ik had pijn en was bang voor de dierenarts, maar toch wist ik dat het beter was dat ik van mijn pijn af zou zijn. Kort daarna ben ik onder het mes gegaan.
Eigenlijk zou ik een nachtje daar blijven, maar ik heb de DA verteld dat ik liever thuis in mijn mandje wilde liggen. dit vond ze een goed idee.
Herman is me toen aan het einde van de dag komen halen.
'T was een heel gedoe, want door die narcose kon ik niet lopen. Eén geluk dat Herman zo sterk is!
Mijn pootje zat ik het verband (een mooi blauw kleurtje) en dit mocht de dag erna er alweer vanaf.
Maar lopen dat ging natuurlijk niet. Af en toe hebben Herman en Fem me even naar buiten gebracht lekker in de buitenlucht. Maar plassen en poepen wilde me nog niet lukken.
Snel gingalles weer prima, en mag ik het bij uitzondering in de tuin doen.
Nu zijn we 2,5 week verder.
De eerste 2 weken heb ik me netjes zoals het hoort heel rustig gehouden, en mijn slaap- en snurkrecords verbroken.
Nu mag ik een aantal keren per dag 5 minuutjes wandelen. Da's wel leuk, maar ik ben een beetje gewend geraakt aan het luieren van de afgelopen weken, dus probeer ik er wel eens onderuit te komen door te doen alsof ik heel diep slaap.
Maar mijn baasjes hebben me door!
Ook lukte het me in het begin om al hinkelend door het huis te gaan, dan kreeg ik lekker veel aandacht. Maar het was wel vermoeiend, dus liep ik af en toe normaal.
Jammer maar helaas, ook dit hadden mijn baasjes snel in de smiezen.
Pech gehad, geen aandacht meer als ik me zielig voor deed (en dat kan ik héél er goed!!)
Nu gaat het prima, en geniet ik van het naar buiten kunnen.
Nog 1,5 week en dan mag ik al 10 minuutjes per keer wandelen.
Ik hoop weer snel met mijn hondenvriendjes te kunnen spelen want dat mis ik wel.
Maar de dierenartsvriendinnetjes mis ik niet! Gelukkig hoef ik niet meer terug voor mijn poot.
Wel krijg ik iedere dag een pilletje, om mijn gewrichten soepel te houden. Dit vind ik wel ok!
Tot snel.
Poot Ties
